Gaan doen wat je het liefste doet is niet zo gemakkelijk….

Met de laatste dagen van 2015 voor de deur heb ik mezelf beloofd om serieus werk te maken van mijn plannen voor 2016. Met name mijn marketingplan verdient mijn tijd en aandacht want na het marketingweekend van half november is er nog maar weinig van de tips en lessen gerealiseerd.

 

Maar ook nu zit er geen schot in en heb ik geen flauw idee waar ik moet beginnen.
Totdat ik in een boekje over NLP ( Neuro Linguïstisch Programmeren) de volgende opdracht tegenkwam:

 

Schrijf je innigste wens of doel op en visualiseer dit.
Nu leer ik dat zelf aan iedereen die bij mij op training komt en heb ik dat ook al eerder voor mezelf gedaan dus zo moeilijk leek dat niet. Voor een huis, tuin, bankrekening, goed doel, expertise, familie, relatie, missie en betere wereld kan ik het zo uittekenen. Maar het visualiseren van mijn werkomgeving en klanten wil niet echt lukken. Het blijft vaag. Behalve dat ik mezelf daar blij zie staan zijn. Ik wissel ook nogal eens van omgeving en doelgroep en lijk het beeld maar niet duidelijk voor ogen te krijgen.
Dit is al een paar maanden het geval en ik heb er niet zo veel aandacht aan geschonken. Met de gedachte: “dat komt nog wel, dat moet nog groeien” heb ik mezelf de tijd gegund om dit te laten ontstaan. Zoals ik ook aan menigeen vertel om dat te doen! Maar nu is het tijd dat er garen op de klos komt en dat ik een beslissing neem welke kant ik met mijn bedrijf op ga en wat ik ga doen.

 

Dus stel ik mezelf opnieuw de vraag: Wat wens ik nou echt? Wat wil ik nu het liefste doen?
Er rollen vier antwoorden uit:

voldoende inkomsten om van te leven en mijn goede doel te steunen

docenten trainen in een andere kijk op leerlingen en loopbaanoriëntatie

een op een coaching in de kracht van gedachten en

in groepen van maximaal 6 personen training geven op studie- en loopbaangebied

Als ik extra goed naar mijn gevoel luister wordt het toch echt weer de richting van het onderwijs. Wat me 3 maanden geleden ook al duidelijk was geworden na een gesprek over mijn beoogde doelgroep.
Nu ik hierbij stil sta vraag ik me af waarom het zo lang duurt voordat ik hier serieus mee aan de slag ga. Waarom ik me deze docentengroep niet voor de geest kan halen. En ik mezelf hen niet zie trainen. Is het daarom ook dat ik maar niet tot het schrijven van mijn marketingplan kom?

 

Als ik het niet kan zien, waar geloof ik dan niet in?
Op dit punt aangeland realiseerde ik me dat ik dat stemmetje, wat al een tijdje aan het roepen is, de mond heb gesnoerd met mijn eigen belemmerende overtuigingen:

Daar kom je toch niet binnen, scholen zijn zo’n gesloten bolwerk.

Wie ben ik dat ik docenten ga vertellen hoe het moet?

Als ik hier kritiek krijg brand ik echt af.

 

Oef, dat komt binnen! Tegelijkertijd vraag ik mezelf af waarom ik deze gedachten in stelling heb gebracht. En het antwoord confronteert mij met mijn eigen angst, angst voor de consequenties als ik er echt voor zou gaan. Voor wat ik dan te overwinnen zou hebben in mezelf. Daar ben ik voor weggelopen. Heb ook de mantra’s van anderen gebruikt als excuus om niet in actie te hoeven komen, er niet voor te hoeven gaan.

Dat zet me mooi weer met twee benen op de grond: zo makkelijk is het dus niet!
Tja, ik kan wel mooi vertellen aan anderen hoe het moet maar ik heb er zelf ook moeite mee…
En eerlijk gezegd kan ik ook wel om mezelf lachen als ik dit inzie.
Hier heb ik zelf wat te doen!

 

Allereerst onderzoeken welke angst opspeelt.
En dat blijkt de angst te zijn om af geserveerd te worden om mijn idealisme. Niet op te kunnen boksen tegen de mensen die zeggen dat het toch niet gaat lukken. Niet met dit onderwijssysteem, niet met deze leerlingen, niet met deze directie. De mensen die mij voorhouden dat ik niet realistisch ben. Waar ik geen weerwoord tegen heb want ik zie ook wel dat het niet gemakkelijk is om verandering aan te brengen.
Dan dringt het tot me door dat het daar niet om gaat. Ik kan me tegen laten houden door alles wat mijn omgeving mij vertelt en dat voor waar aannemen. Maar ik kan ook onderzoeken of dit de enige waarheid is en welke mogelijkheden ìk zie! Op dat moment besef ik dat ik zelf de regie weer in handen kan nemen en wel door mijn belemmerende gedachten om te zetten in helpende!

 

In welke gedachten kan ik wel geloven?

Niemand kan bewijzen dat negatief zijn realistischer is dan positief zijn dus als ik dan toch de keuze heb ga ik liever voor het positieve!

Ik heb een heleboel oud-collega’s die ik kan vragen om mij van input en feedback te voorzien

Ik kan lesgeven, ik spreek hun taal, ken hun problemen en “I’ve been there”

Ik heb de eerste positieve ervaringen uit mijn pilot

Ik kan het op zijn minst een kans geven en het proberen! Daar kom ik altijd verder mee, in welke richting dan ook.

Ik hoef de anderen niet te overtuigen. Ik kan hen laten zien en horen hoe ik dat doe en hoe ik erover denk. Wat zij ermee doen is aan hen.

Ik mag mijn idealisme laten spreken! Mijn wensen voor die mooiere wereld, die blijere en vrijere jongeren, dat andere systeem!

“I have a dream!”

“I have this dream allready for a long time!”

“Now it is the time to act and start realizing it!”

 

En dan begint het beeld zich te vormen:
Ik heb mijn eigen ‘school’, voor docenten èn voor leerlingen!
Ze komen naar mij toe omdat ze een vraag hebben en zich willen ontwikkelen in de richting die ik te bieden heb. Ze zitten aan die lange (keuken)tafel of in duo’s bij elkaar en praten met elkaar. Krijgen ideeën en lachen. Staan te trappelen om aan de slag te gaan om hun eigen ‘vorm’ te vinden. Die past bij hen en bij wat ze doen. En het trainen is vooral ruimte geven aan hun vragen en ideeën.
Ruimte die ik benoem als het ‘even stil gaan staan’. Waarbij verstilling ook plaatsvindt door de omgeving waarin je kunt wandelen, mediteren en je terugtrekken. Een plek ook waar je kunt verblijven en je je volledig kunt richten op wat je wilt. Slechts onderbroken door de bel voor het eten, de koffiepauze of een training. Waar je verdieping kunt vinden door individuele consulten aan te gaan. En dan blijkt dat al mijn wensen bij elkaar komen in dit ene beeld. Wat me onnoemelijk ontroerd. Een teken voor mij dat dit klopt.

Mijn angst verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik ga bruisen van energie!

Gaan doen wat je het liefste doet?

Kom maar op!

Ik ben er klaar voor!

 

Brigitte

 

Wil jij jouw belemmerende overtuigingen graag ombuigen en jouw plannen gaan realiseren?
Heb jij een vraag over jouw studie- en/of loopbaankeuze?
Of wil jij jongeren inspireren en stimuleren om te gaan doen waar hun hart ligt?

 

Neem dan contact op via het contactformulier of rechtstreeks via 06-42782173